Tętnice kończyny górnej. Anatomia w skrócie, schemat, tabela, topografia, USG

Przenoszenie bogatej w tlen krwi z serca do narządów, tkanek i wszystkich części naczynia ciała nazywane są tętnicami. Kończyny górne i dolne są gęsto oplecione takimi kanałami. Jedynym wyjątkiem jest pień płucny, który przenosi krew żylną z prawej komory serca, co wynika z anatomii i fizjologii organizmu.

Topografia i gałęzie tętnic wolnej kończyny górnej

Takie naczynia służą jako integralna część krążenia ogólnoustrojowego. Zespół tętnic głównych i regionalnych wolnej kończyny górnej z licznymi odgałęzieniami jest pojedynczym, synchronicznie działającym mechanizmem hemodynamicznym.

Klasyfikacja topograficzna takich statków jest powszechna. Niektóre tętnice mają alternatywne nazwy, które pojawiły się w wyniku rewizji obecnej nomenklatury anatomicznej przez społeczność naukową.

Klasyfikacja topograficzna dzieli kanały hematologiczne tego typu na:

• pnie są największymi dużymi statkami;
• gałęzie - prześwity wystające z głównego kanału z własnym obszarem dopływu krwi;
• tętniczki o średnicy w zakresie 15-100 mikronów i służące jako początkowe połączenie topograficzne mikronaczyń;
• metrteriole - przechodzące do naczyń włosowatych mikronaczyń o średnicy 14-16 mikronów.

Tętnice kończyny górnej, których anatomia kształtuje się ostatecznie w okresie embrionalnym, rozwijać się z mezenchymu - zarodkowej struktury tkanki łącznej mezo- i ektodermalnej początek.

Duża liczba gałęzi opuszcza każdy pień niosący natlenioną krew. Anatomicznie takie naczynia są pustymi elastycznymi rurkami o cylindrycznym przekroju poprzecznym z wielowarstwową strukturą ścianek.

Wraz z kolejnymi topograficznie określonymi rozgałęzieniami stopniowo zmniejsza się średnica ich przestrzeni wewnętrznej. Całkowita szerokość całej sieci naczyniowej jest zwiększona, aby całkowicie pokryć obszar ukrwienia.

W tabeli przedstawiono gałęzie i topografię tętnic kończyny górnej wolnej.

Główna arteria	Lokalizacja topograficzna	Obszar dystrybucji oddziałów
Pachowy	Przechodzi w kierunku przyśrodkowym i leży we wnęce o tej samej nazwie. Pochodzi z kościotworzenia stawu barkowego. W strefie kończyny dolnej mięśnia większego mostka łączy się z pniem tętniczym barku.	Skóra z powierzchownymi włóknami mięśniowymi bocznej części klatki piersiowej. Gałęzie tętnicy pachowej rozciągają się do obręczy barkowej, gruczołów sutkowych i splotów chłonnych klatki piersiowej.
Ramię	Leży w przyśrodkowej anatomicznej depresji bicepsa przedramienia. Topograficznie, w zębodole łokciowym, rozgałęzia się na 2 segmenty - tytułowy i promienisty.	Gałęzie tułowia są rozmieszczone między naskórkiem a mięśniami okolicy barkowej. Obejmują kość, torebkę stawową, mięśnie naramienne i trójgłowe.
Belka	Rozciąga się w rowku o tej samej nazwie w dystalnej płaszczyźnie przedramienia i okolicy łokciowej. Tętnica promieniowa schodzi do grzbietu nadgarstka, przechodzi przez I szczelinę międzykostną do okolicy dłoniowej, gdzie końcowa część naczynia głównego przybiera kształt łukowaty. Zespolony z odgałęzieniem powierzchownym tętnicy łokciowej.	Gałęzie pokrywają promienistą strukturę szkieletu, tkankę skórną z włóknami mięśniowymi przedramienia, stawu łokciowego i nadgarstka, elementy chrzęstne dłoni.
Ulnar	Leży w anatomicznym zagłębieniu strefy lokalizacji. Rozciąga się do torebki stawowej nadgarstka i przechodzi na powierzchnię dłoniową. Topograficznie w dolnej części oddziałuje z tętnicą promieniową.	Gałęzie głównego naczynia krwionośnego pokrywają promień. Rozprzestrzeniają się na skórę i struktury mięśniowe obszaru lokalizacji. Płytkie kanały wnikają głęboko w staw nadgarstkowy i powierzchnię dłoniową.

Pachowe naczynie główne wolnej kończyny górnej w okolicy trójkąta mostkowo-obojczykowego dzieli się na duże gałęzie kierujące się do podłopatkowego.

Największa średnica to:

• mostkowo-barkowego;
• boczny;
• podłopatkowy;
• kość ramienna czołowa i grzbietowa;
• muskularny.

Tętnica ramienna jest podzielona na górną i dolną część poboczną, głęboką gałąź obręczy barkowej. Z pnia głównego wychodzą duże gałęzie mięśni. Tętnica promieniowa jest podzielona na nawracające, powierzchowno-palcowe, czołową i grzbietowo-nadgarstkową.

Każdy ma własną sieć oddziałów. Topograficzna budowa głównego kanału łokciowego obejmuje odgałęzienia wsteczne, międzykostne, dłoniowo-nadgarstkowe i głębokie. Duża liczba małych tętniczek odchodzi z ramiennego układu krążenia do sąsiednich tkanek organicznych.

Obszary ukrwienia

Głównym źródłem odżywiania tkanek kończyny górnej jest tętnica pachowa, alternatywnie nazywana tętnicą pachową. Stanowi kontynuację topograficzną pnia podobojczykowego.

Tętnica pachowa jest ograniczona w płaszczyźnie proksymalnej przez I żebro, w dystalnej - przez kończynę dolną głównego mięśnia klatki piersiowej. Rozciągają się z niego liczne gałęzie różnej wielkości.

Odżywiają struktury mięśniowe, tkanki miękkie i skórę przedramienia. Największa gałąź tętnicy pachowej nazywa się subscapularis.

Jej obszar ukrwienia:

• mięsień piersiowy większy;
• obojczyk;
• mały mięsień strefy;
• łopatka ze ścięgnami;
• staw obojczykowo-barkowy;
• sploty limfatyczne pod pachami;
• kompleks przednich zębów sprężystych międzyżebrowych;
• najszerszy mięsień grzbietu.

Palpacja może łatwo określić położenie tętnicy ramiennej, która rozciąga się od kończyny dolnej mięśnia mostka większego i leży w przyśrodkowym zagłębieniu anatomicznym stawu o tej samej nazwie.

W pobliżu znajdują się 2 żyły i kanał nerwu pośrodkowego.

Obszar dopływu krwi do sieci tętnicy ramiennej:

• triceps;
• kość ramienna;
• biceps;
• Mięśnie deltoidalne;
• torebka stawowa strefy.

Tętnice kończyny górnej, których anatomia charakteryzuje się dużą liczbą małych i dużych gałęzie odpowiadają za nasycenie krwią nie tylko ramion, ale także pleców wraz z obręczą barkową i szyją dział.

Główny kanał schodzi do stawu łokciowego, gdzie dzieli się na 2 niezależne części. Gałęzie mięśniowe i podskórne dostarczają krew do odpowiednich struktur organicznych strefy pościelowej.

Tętnica promieniowa rozciąga się równolegle do kości o tej samej nazwie. W płaszczyźnie dystalnej znajduje się blisko powierzchni skóry, co umożliwia odczuwanie jej pulsacji podczas badania palpacyjnego.

Kanał główny pokonuje proces styloidalny struktury promieniowej szkieletu i zagina się wokół tylnej części nadgarstka, nasycając krwią wszystkie tkanki w kierunku ruchu do powierzchni dłoniowej.

Tętnica łokciowa ma większą średnicę niż tętnica promieniowa. Jej oddziały mają większy obszar ukrwienia. Łożysko tułowia łokciowego leży pomiędzy powierzchownymi i głębokimi włóknami mięśniowymi, nasycając je krwią.

W pobliżu kości grochowatej duża gałąź odchodzi od tętnicy, kierując się do łuku naczyniowego dłoni. Tutaj jest zespolona z gałęziami linii promieniowej.

Strefa łokciowa charakteryzuje się obecnością bogatej sieci krążenia obocznego. Jego strukturę tworzą przecinające się gałęzie tętnic promieniowych, ramiennych i łokciowych. W strefie dłoniowej tworzą łuk krwi.

Za dopływ krwi do części ciała odpowiadają następujące kanały tętnicze:

• Zabezpieczenie górnego łokciowego. Zaczyna się tuż poniżej głębokiej gałęzi stawu barkowego. W strefie łokciowej biegnie obok kanału nerwowego, towarzysząc mu do przyśrodkowego kłykcia.
• Zastawka łokciowa dolna. Zespolony z przednio-wsteczną gałęzią tętnicy łokciowej. Mięśniowe części łóżka nasycają krwią mięśnie stawu nadgarstkowego.
• Łokciowy nawracający. Gałąź początkowego odcinka tętnicy łokciowej dzieli się na część przednią i tylną. Dostarcza krew do odpowiednich powierzchni dłoni.
• Ogólne interosseous. Krótki, gruby pień, podzielony na 2 oddzielne części. Niektóre odżywiają błony międzykostne palców krwią, inne - włókna mięśniowe i procesy nerwowe.
• Tylny międzykostny. Gałąź tętnicza przebiega między chrząstką międzykostną a skośną struną grzbietową. Nasyca krwią mięśnie prostowników.
• Przedni międzykostny. Znajduje się na odpowiedniej powierzchni błony międzykostnej. Gałąź jest zaangażowana w sieć tętnic grzbietowych nadgarstka i dłoni.

Łuk głęboki jest cieńszy niż łuk powierzchniowy. Tworzą go gałęzie kończyny dolnej tętnicy promieniowej. Sieć krążeniowa zlokalizowana jest w grubości mięśnia międzykostnego dłoni, odpowiedzialnego za jego odżywienie.

Tętnice kończyny górnej

Autostrady unerwiają współczulne włókna nerwowe z pobliskimi kanałami kręgowymi. W kończynie górnej znajdują się 4 duże kanały, które zapewniają ukrwienie wszystkich struktur organicznych.

Tętnice ręki mają 3 rodzaje rozgałęzień - główne, luźne i połączone. Dla pierwszego typu postaci topografia sekwencyjna ze stopniowym zmniejszaniem światła wraz z odległością od głównego kanału krwi.

Luźny typ tworzenia sieci naczyniowej dzieli się na wiele wielokierunkowych ścieżek krwi. Połączone rozgałęzienie łączy obie poprzednie opcje.

Ta struktura topograficzna jest charakterystyczna dla tętnic kończyny górnej. Kanały tułowia mają wijący się lub spiralny prześwit wewnętrzny. Dopływ krwi do tkanek jest realizowany przez zespolenia.

Tętnica pachowa

Główne łóżko tułowia zasilające kończynę górną, odcinek szyjny kręgosłupa oraz struktury anatomiczne pleców. Otoczony pniami pęczka nerwowego obręczy barkowej. Podzielony na 3 sekcje. Każdy ma swój własny rozgałęziony krwioobieg.

W pobliżu kończyny dolnej najszerszy mięsień przechodzi do tętnicy ramiennej. Gałąź podłopatkowa jest podzielona i przechodzi w grubość mięśnia o tej samej nazwie, a górny mostek jest kierowany do 1. i 2. przestrzeni międzyżebrowej, za której dostarczanie krwi jest odpowiedzialne.

Tętnica pachowa zawiera naczynia barkowe. Odżywia wszystkie struktury organiczne kończyny górnej aż do nadgarstka. Anatomia linii krwi pachowej ma rozbudowany układ krążenia.

Tętnica barkowa

Jest uważany za kontynuację poprzedniego statku. Tętnica ramienna zaczyna się w pobliżu kończyny dolnej mięśnia piersiowego. Na całej drodze występowania towarzyszą mu kanały żylne i włókna przewodzące impulsy nerwowe.

Linia krwi obszaru ramiennego między krążkiem pronatorowym a mięśniem ramienno-promieniowym jest podzielona na 2 oddzielne segmenty, które tworzą własne sieci tętnicze. W pogłębieniu stawu łokciowego zaczynają się jego końcowe gałęzie, rozciągające się na powierzchnię dłoniową i karmiące palce.

Tętnica promieniowa

Pochodzi 1-3 cm poniżej torebki stawu barkowego z rozwidlenia (rozgałęzienia) autostrady o tej samej nazwie. Jest uważany za główny krwioobieg bocznego przedramienia.

Tętnica promieniowa jest konwencjonalnie podzielona na 3 sekcje - przedramienia, nadgarstka i dłoni. Linia krwi w praktyce klinicznej służy do określania częstotliwości uderzeń tętna, pomostowania aortalno-wieńcowego i gazometrii krwi tętniczej.

Tętnica łokciowa

Główne naczynie przenoszące natlenioną krew w środkowej płaszczyźnie przedramienia. W obszarze łuku powierzchownego dłoni zespala się z dużą odnogą łożyska tętnicy promieniowej.

Leży pod okrągłym pronatorem. Rozciąga się ukośnie do środkowej części przedramienia, odchylając się lekko w kierunku przyśrodkowym. Linii krwi łokciowej towarzyszy nerw o tej samej nazwie i para dużych żył o podobnych nazwach.

Tętnice kończyn dolnych

W tej części ciała znajduje się kilka naczyń o dużej średnicy, które przenoszą natlenioną krew do tkanek. Największą tętnicą w nodze jest tętnica udowa. Służy jako kontynuacja zewnętrznej linii biodrowej.

Tętnica udowa

Krew biegnie pod splotem więzadłowym strefy pachwinowej w pobliżu żyły o tej samej nazwie. Tętnica udowa przebiega przez rowek grzbietowo-biodrowy i przecina lukę naczyniową.

W tej strefie jest pokryta tylko powięzią i skórą, co sprawia, że ​​pulsacja krwi jest wyraźnie odczuwalna w dotyku.

Duże gałęzie tętnicy udowej:

• Powierzchowne i w nadbrzuszu. Pokryta powięzią sitową i zagłębiona w tłuszcz podskórny. Gałąź tętnicy udowej zasila dolny odcinek rozcięgna - szeroką płytkę utworzoną z gęstych tkanek ścięgien i elastycznych włókien łącznych nasyconych kolagenem.
• Biodrowy. W trakcie ruchu wygina się wokół kości o tej samej nazwie. Równolegle do więzadła pachwinowego biegnie duża gałąź udowej linii krwi.
• Zewnętrzne narządy płciowe. Leży pod skórą i odżywia genitalia. Oddział tworzy własną sieć naczyniową.
• Głęboko. Ma największą średnicę światła krwi i długość wszystkich gałęzi tętnicy udowej. Rozciąga się do kanału podkolanowego, zwanego kanałem Gunthera.

Najdłuższy mięsień ludzkiego ciała – mięsień krawca – pokrywa całą linię krwi udowej.

Tętnica podkolanowa

Służy jako topograficzna kontynuacja poprzedniego statku. Długość tętnicy podkolanowej wynosi 16 cm, średnica wewnętrzna 1,3 cm. Przenosi duże ilości krwi. Odżywia staw o tej samej nazwie, tkankę łączną, aparat więzadłowy i inne struktury organiczne strefy pościelowej.

Tętnice kończyny górnej (anatomia jest identyczna jak naczynia innych części ciała) tworzą jeden układ hemodynamiczny z podobnymi drogami nogi. Krwiobieg podkolanowy zagina się wokół znajdującego się tutaj mięśnia.

Tętnica tworzy rozgałęzioną sieć ukrwienia, na którą składają się następujące odgałęzienia:

• górna boczna, otaczająca torebkę stawową;
• przyśrodkowo-powierzchniowy, rozpoczynający się w pobliżu kłykcia o tej samej nazwie i rozciągający się do kończyny mięśnia brzuchatego łydki;
• mediana, wnikająca do stawu przez płaszczyznę tylną i odżywiająca więzadła krzyżowe, błonę maziową, sąsiednie ścięgna;
• dolno-boczny, wystający z tułowia głównego w okolicy kłykcia piszczelowego;
• dolny przyśrodkowy - budowa anatomiczna i kaliber podobny do poprzedniej gałęzi.

Z tętnicy udowej odchodzą 3 kanały brzuchate łydki. Dostarczają natlenioną krew do głowy mięśnia o tej samej nazwie.

Tętnica piszczelowa

Linia składa się z przodu i tyłu. Każda tworzy własną sieć naczyń krwionośnych. Tętnica piszczelowa kontynuuje tętnicę podkolanową. Tył kanału znajduje się w kanale kostki, pozostawiając go w okolicy mięśnia płaszczkowatego.

Rozciągają się z niego liczne gałęzie różnej wielkości.

Największy:

• muskularny, odpowiedzialny za odżywienie mięśni kostki;
• strzałkowa, otaczająca struktura szkieletowa o tej samej nazwie;
• przyśrodkowo-podeszwowy - służy jako ostatnia gałąź tylnej części tętnicy piszczelowej, podzielona na segmenty powierzchowne i głębokie;
• boczno-podeszwowy - leży w rowku o tej samej nazwie, co tworzenie kości śródstopia.

Przednia część tętnicy piszczelowej rozciąga się do grzbietu stopy, w towarzystwie żył i włókien nerwowych. Wychodzące z niego naczynia są zespolone z bocznymi gałęziami kostki.

Tętnica grzbietu stopy

Przechodzi w pobliżu bocznej płaszczyzny stawu skokowego między strukturami ścięgnistymi wydłużonego prostownika palca. Anatomiczne łożysko grzbietowej linii krwi stopy jest jamą włóknistą.

Kanał skierowany jest w kierunku I przestrzeni międzykostnej palców, po osiągnięciu której dzieli się na gałęzie śródstopia i głębokie podeszwowe. W tym miejscu odchodzą od niego naczynia boczne i środkowe.

Odżywiają struktury anatomiczne odpowiednich płaszczyzn stopy. Tętnica z rozgałęzieniami tworzy wysklepioną sieć naczyniową. W kierunku każdego palca rozciągają się niezależne korytarze krwi.

USG tętnic kończyn górnych

Badanie ultrasonograficzne uważane jest za najbardziej informacyjną i bezpieczną metodę diagnostyki sprzętu. Ultradźwięki tętnic kończyn górnych stały się szeroko rozpowszechnione ze względu na ich ogólną dostępność i szybkość.

W celu szczegółowej oceny stanu naczyń wykonuje się USG Doppler. Technika pozwala wykryć na wczesnym etapie:

• zmiany morfologiczne;
• zniszczenie ścian tętnic;
• niedrożność mechaniczna spowodowana intensywnym tworzeniem się skrzepów krwi;
• anomalie anatomiczne;
• blaszki miażdżycowe;

Technologia umożliwia ocenę stanu głęboko położonych łożysk tętniczych ukrytych pod warstwami włókien mięśniowych lub stałych struktur szkieletowych. Skanowanie dupleksowe to nieinwazyjna i absolutnie bezbolesna metoda diagnostyki sprzętu.

Tętnice kończyny górnej, których anatomia i topografia nie przeszkadzają w przejściu fali ultradźwiękowej, bada się w ten sposób, gdy:

• zwiększona podatność dłoni na ekstremalne temperatury;
• drętwienie;
• sinica - cyjanotyczny odcień naskórka;
• zmniejszone napięcie mięśniowe;
• ból w krwiobiegu;
• powstawanie wizualnie zauważalnych deformacji tętnic;
• systematyczny obrzęk skóry rąk, wskazujący na naruszenie funkcji drenażu limfatycznego;

Procedura diagnostyczna jest zalecana pacjentom z cukrzycą, postępującym zapaleniem naczyń, troficznymi wrzodziejącymi zmianami. Badanie wykonuje się przy użyciu specjalnego sprzętu generującego ultradźwięki o wysokiej częstotliwości.

Odbijając się od ścian tętnic, impuls tworzy obraz graficzny na ekranie monitora. Technologia umożliwia ilościowe określenie napełnienia krwią wielkich naczyń i ich odgałęzień. Diagnostyka ultrasonograficzna ujawnia zwężenia i wykrywa tętniaki - zmiany deformacyjne w kanałach hematologicznych.

Badanie tętnic kończyn górnych objawia się słabym tętnem, chronicznym uczuciem ciężkości w dłoniach. Anatomia naczyń krwionośnych sprawia, że ​​nadają się do skanowania dwustronnego. Procedura nie wymaga specjalnego przeszkolenia. Dzień przed diagnozą zaleca się ograniczenie spożycia mocnej herbaty i czarnej kawy.

Film o tętnicach kończyn górnych

Tętnice kończyny górnej. Tętnicy ramiennej: